Ежелгі эпикалық дәстүр қазіргі қазақ әдеби тілінің қалыптасуына айтарлықтай зор әсер етті. Ол қазіргі философияның, әдебиеттің және эстетиканың басты тірегіне айналды. Алайда, М.О. Әуезовтің  романы дүниеге келген әдеби дәуірде эпикалық дәстүр – өнегелік бастаулардың иесі, әсіресе жыраулар дәстүрі туралы – "хандық өткеннің және патриархалдық – бай болмысының идеализациясы" деген жазба қалдырған жоқ. Дәл осы себептен роман-эпопеяда жыраулар термині айтылмайды. Бұл образ жаңа заманның тарихи болмысына, жыраулар тарихи арнадан шыққан Абай уақытына орай қайта жасалмаған, дегенмен жазушының көркем логикасы алдыңғы дәуір дәстүрлерінің ақындардың өшпес ауызша-әдеби сабақтастығын байқауға мүмкіндік береді. Бүгінгі таңда біз бұл құбылысты дала білімі деп атаймыз.

Өзінің айрықша дәрежесіне қарамастан,  әлемдік көзқарас пен интерпретациялау жұмыстарының әдістеріне, жырау мен ақындардың  ерекше әлеуметтік қызметтері бір ағында, өздерінің ырғақтарын, бейнелерін, мотивтарын, тақырыптар мен сюжеттерін,  көркем бейнелері мен айтылымдарын шығарған ежелгі ауызша қорды біз қазіргі уақытта эпостанушы М.Пэрри мен А.Б. Лордтың ұсынулары бойынша формулдық стиль деп атаймыз.

Абай дәуіріндегі ақындардың шығармашылығында жыраулардың осы құдіретті стильдік техникасы көрініс табатындықтан және ол жаңа заман ақындарының шығармашылығында ерекше күшпен көрініс тапса, тіл мен стильді қалыптастыратын формулалық заңды, жаңа заман ақындарының барлық формулалық эстетикасын салыстырмалы-салғастырмалы аспектіде зерделеу қажет. Бұл осы мақаланың негізгі мақсаты болып табылады