Әдебиеттегі ел бейнесі тақырыбы – гуманитарлық ғылымдардағы, әсіресе филология мен мәдениеттанудағы ең маңызды әрі көпқабатты мәселелердің бірі. Жаһандану, көші-қон үдерістерінің күшеюі, ұлттық бірегейліктің өзгеруі және посткеңестік кеңістіктегі империялық мұраны қайта қарау жағдайында «ел бейнесі» ұғымы тек ғылыми категория ғана емес, сонымен бірге мәдени өзін-өзі танудың құралына айналуда. Әдебиет – әлемнің көркем моделі ретінде мемлекет бейнесін қайта жаңғыртып, пайымдап, жеткізіп, сынға алып, қайта түсіндіреді, ол нақты геосаяси құрылым болсын немесе мифологизацияланған кеңістік болсын. Осы тұрғыда «ел бейнесі» – әдеби мәтінде шоғырланған және оқырман санасына бағытталған түсініктердің, мифтердің, ассоциациялардың, архетиптер мен символдардың синтезі.

Ел бейнесі мәселесі орыс әдебиеті мен отандық әдебиеттану контексінде айрықша мәнге ие. Ресей өзінің бай мәдени, географиялық және тарихи көпқабаттылығымен әрқашан жазушылардың, философтардың, ақындардың, публицистердің, сондай-ақ ұлттық өзіндік сананың инвариантты құрылымдарын айқындауға ұмтылған филолог-ғалымдардың назарында болды. XVIII ғасырдан бастап орыс әдеби дәстүрінде ел бейнесі ұлттық идеяны, Ресейдің тағдырын, тарихи жолын, әлемдегі орнын және адамзат тарихындағы рөлін іздеумен ажырамас байланыста дамыды.